127 / 220
126
ΑΔΙΔΑΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ
σκοπεῖσθαι
εἶχον
τίνα
τοιούτου.
Γ.3.α.
ἀεὶ: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο ἦν.
φανερὸς: κατηγορούμενο στο υποκείμενο ἐκεῖνος μέσω του συνδετικού ρήματος ἦν.
λέγοντος: κατηγορηματική μετοχή από το ρήμα ἤκουσεν.
τῶν ἄλλων: γενική διαιρετική στο επίθετο οἱ πλεῖστοι.
ὑπὸ τῶν σοφιστῶν: εμπρόθετος προσδιορισμός του ποιητικού αιτίου στη μετοχή ὁ
καλούμενος.
ἕκαστα: υποκείμενο στο ρήμα γίγνεται (αττική σύνταξη).
3.β.
«οὐδείς δε πώποτε Σωκράτους οὐδέν ἀσεβές οὐδέ ἀνόσιον οὒτε πράττοντος εἶδεν»:
Κύρια αρνητική πρόταση κρίσεως.
«ὃπως ὁ καλούμενος ὑπό τῶν σοφιστῶν κόσμος ἒχει»: δευτερεύουσα πλάγια ερωτημα-
τική πρόταση μερικής άγνοιας.